Weronika Kałuska s. Rudolfa

ur. 8 czerwca 1877 r. w Korolówce, zm. 13 listopada 1958 r. w Borzęcie

Po wstąpieniu do Zgromadzenia sióstr służebniczek s. M. Rudolfa od II roku nowicjatu rozpoczęła przygotowanie do zawodu nauczycielskiego. Uczyła się w Szynwałdzie, potem w Starej Wsi i w Przemyślu, gdzie 9 lipca 1903 roku zdała egzamin dojrzałości. Tego samego jeszcze roku objęła posadę nauczycielki w państwowej szkole ludowej w Białokrynicy. Dwa lata później, 10 października 1905 roku zdała egzamin kwalifikacyjny. Gdy w roku 1914 na skutek działań wojennych znalazła się w Starej Wsi, zaangażowano ją do obsługi rannych żołnierzy w szpitaliku zorganizowanym na terenie domu starowiejskiego, a następnie przez kilka miesięcy zastępowała w szkole chorą nauczycielkę. W roku 1915 wróciła do Białokrynicy i jako kierowniczka szkoły pracowała do roku 1923. Przeniesiona następnie do Borzęty, pełniła te same obowiązki do 1949 roku tj. do chwili przejścia na emeryturę. W latach 1923 – 1938 i 1939 – 1953, poza pracą w szkole pełniła obowiązki przełożonej domu. Podczas kapituły generalnej w roku 1924 s. M. Rudolfa została wybrana na asystentkę generalną. Urząd ten piastowała tylko honorowo, a to ze względu na pracę w szkole, którą cały czas kontynuowała na swojej placówce. Od roku 1953 uczyła religii dzieci szkolne.

Umarła na zapalenie płuc.

S. M. Rudolfa pozostawiła po sobie pamięć wzorowej zakonnicy i dobrej nauczycielki. Ludność miejscowa ceniła siostrę i dlatego odnosiła się do niej z czcią i szacunkiem. S. M. Rudolfa była bezpośrednia, szczera. Życzliwa i gościnna. Kochała dzieci. Nic więc dziwnego, że utrzymywała w późniejszym nawet wieku kontakt z byłymi uczniami, że obchodziły ją dalsze ich koleje. Modlitwa, obowiązki zakonne, praca, oto droga na której s. M. Rudolfa starała się realizować ideał życia zakonnego.