Wincenty Kałuski

ur. 5 kwietnia 1885 r. w Korolówce, zm. 1940 r.

Szkołę średnią ukończył w Państwowym Gimnazjum w Buczaczu. Egzamin dojrzałości zdał z odznaczeniem. Po zdaniu matury, zapisał się na studia, na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na Wydział Prawa. Obronił pracę doktorską i otrzymał tytuł doktora praw w 1912 r. Po ukończeniu wydziału prawnego, zapisał się na wydział filozofii tegoż uniwersytetu. Wydziału tego nie ukończył. W myśl przepisów uniwersyteckich potrzebne było studiowanie jeszcze 2 semestry do ukończenia tegoż wydziału. Wyjazd ze Lwowa i wybuch I wojny światowej temu przeszkodził. W tym czasie był dwu krotnie powoływany do armii austryjackiej. Służbę odbywał w jednostce we Lwowie. Szkołę oficerską ukończył z wynikiem dobrym jako starszy sierżant aspirant oficerski. Od 1914 r. wcielony do 36 pułku piechoty w Kołomyi, z pułkiem tym uczestniczył w walkach na froncie wschodnim. W roku 1915 r. przeniesiony na front południowy do Włoch, gdzie dostał się do niewoli w październiku 1918 r. Po 2 miesiącach wstąpił do Armii Polskiej we Włoszech, z którą zostaje przeniesiony do Armii Hallera we Francji. We Francji poznał swoją żonę Ludwikę Gantelau i razem z Armią Hallera w maju 1919 r. transportem przez Niemcy wracają do Polski. Najpierw na granicę pomorską, a następnie z pułkiem bierze udział w II odsieczy Lwowa w lecie 1919 r., a następnie bierze udział w wyzwalaniu Podola z wojsk Ukraińskich i po ofensywie pozostaje na froncie nad Zbruczem, aż do dnia demobilizacji tj. do 2 stycznia 1920 r., w lipcu tegoż roku otrzymuje stopień majora. Po demobilizacji przechodzi do pracy w administracji. Jest kierownikiem wydziału Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku, a następnie w Kielcach. W 1934 roku rozpoczyna pracę w Warszawie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych na stanowisku inspektora ministerialnego. Mieszkał przy Alei Wojska Polskiego 30/3. Na stanowisku inspektora pracował do wybuchu II wojny światowej. Jako pracownik ministerstwa prowadził akcję przewożenia akt z Warszawy na wschód. Korzystając z transportu dokumentów 17 września 1939 roku, Wincenty z rodziną dotarli do miejscowości Józefin koło Kiwerc w województwie Łuckim (obecna Ukraina). Pod koniec września Wincenty został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Łucku. Wincenty pisał listy do żony z więzienia w Łucku, z których ostatni pochodzi z końca kwietnia 1940 roku. W książce „Listy katyńskiej ciąg dalszy straceni na Ukrainie” na stronie 38 pod pozycją 1211 widnieje nazwisko Kałuski Wincenty s. Stanisława ur. 1885 i nr. na liście 43/2-39. Nie wiadomo jednak, gdzie i w jakich okolicznościach został stracony.

W czasie odbywania służby wojskowej był odznaczany za służbę. W wojsku austryjackim otrzymał:

1. Krzyż z odbytej częściowej mobilizacji w roku 1913,
2. Krzyż wojskowy Karola z mieczami,
3. Medal za ranę,
4. Srebrny medal za waleczność II kl.,
5. Brązowy medal za zasługi z mieczami.

Za walkę o niepodległość, służąc w wojsku polskim otrzymał następujące odznaczenia:

1. Krzyż Walecznych,
2. Oficerski Order „Odrodzenia Polski”,
3. Medal pamiątkowy za wojnę 1918-1921,
4. Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości.

Oszerny artykuł o Wincentym Kałuskim można znaleźć także na stronach Wikipedii.